Chociaż istnieje kilka podejść do ograniczenia emisji CO2 w przemyśle stalowym - o czym zostaniemy wspomniane poniżej - wybór technologii zależy od różnych czynników lub różnych jej charakteru, takich jak dostępność, a tym samym cena niektórych zasobów, obowiązujące przepisy prawne i dotyczące bezpieczeństwa, ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla itp.

Należy również zauważyć, że zmniejszenie emisji CO2 w hutnictwie należy traktować jako złożony rezultat, w którym należy wziąć pod uwagę nie tylko bezpośrednią emisję CO2 - na przykład CO2 emitowany podczas topienia rudy żelaza - ale także emisje mające miejsce podczas produkcji innych surowców niezbędnych do procesu produkcji stali, na przykład energii elektrycznej lub wodoru.

W odniesieniu do strategii rozważanych przez europejskich producentów stali - którzy jako główne metody produkcji stosują głównie technologię wielkiego pieca (BF) / zasadowego pieca konwertorowego (BOF) oraz do pewnego stopnia technologię elektrycznego pieca łukowego (EAF) - należy wymienić przede wszystkim następujące.

Istnieje wiele strategii i technologii, które są obecnie wdrażane i testowane przez producentów stali, jednak nie wszystkie z nich mogą pozwolić na osiągnięcie równowagi neutralności węglowej. W artykule nie będziemy szczegółowo badać tych podejść, które nie pozwalają osiągnąć wspomnianego celu, a skupić się tylko na tych, które mogą na to pozwolić.

Wzrost wykorzystania technologii EAF.Technologia przewiduje wykorzystanie złomu stalowego jako głównego składnika do produkcji stali. Chociaż technologia ta może w pewnym maksymalnym stopniu umożliwić sprostanie wyzwaniu związanemu z neutralnością węglową, wykonalność tej technologii będzie zależeć od dostępności wysokiej jakości złomu stalowego i ekonomicznie opłacalnej zielonej energii elektrycznej. Pytanie o energię elektryczną wynika z faktu, że musimy wyeliminować emisje dwutlenku węgla we wszystkich branżach dostarczających nakłady dla sektora stalowego, w tym dla sektora energetycznego.

Optymalizacja technologii EAF z bezpośrednią redukcją żelaza (DRI).. When the high-quality steel scrap is scarce resource EAF may use DRI as a component to be used together with steel scrap to produce steel of required quality. However, DRI technology requires extensive use of natural gas resources so it might be feasible for regions with available vast supply of natural gas and affordable natural gas prices.

Wdrażanie technologii DRI i EAF z wykorzystaniem wodoru.Wykorzystanie wodoru do produkcji DRI pozwala zmniejszyć - jeśli nie całkowicie wyeliminować - emisję CO2 i jednocześnie nie wymaga stosowania znacznych ilości gazu ziemnego, co eliminuje problem opisany w powyższym rozwiązaniu.

Głównym problemem związanym z tą technologią jest produkcja wodoru. Wodór można podzielić na dwie kategorie, pierwsza to tzw. wodór szary i zielony. Szary wodór jest wytwarzany w procesie parowego reformingu metanu, który w swojej rybitwie powoduje emisję CO2, co nie pozwala na osiągnięcie całkowitej neutralności węglowej. Z drugiej strony produkcja zielonego wodoru - czyli tego, co jest wytwarzane poprzez elektrolizę wody - jest jedyną opcją bezemisyjną, która jednocześnie jest energochłonna.

W przypadku wykorzystania alternatywnych źródeł energii odnawialnej - co oznacza, że taka produkcja wodoru jest całkowicie bezemisyjna - to kwestia ceny energii elektrycznej będzie obecnie wysoka i pozornie niewykonalna.

Jednak wraz z upływem czasu sytuacja się zmienia, a ekonomiczna wykonalność wykorzystania zielonego wodoru do produkcji DRI będzie pirouetować wokół ceny zielonej energii - która spada i oczekuje się, że będzie dalej spadać, sprawności elektrolizerów – jaka się poprawia, oraz kosztu emisje CO2 - które rosną.